แม้จะนานชั่วกัปชั่วกัลป์ ฉันยังเฝ้ารอคอยแต่เธอ
ในห้วงมหานที ที่ลึกล้ำเหนือกำหนก
มีใครบางคนกำหนด ขีดชะตาตัวเองไว้
ขอได้ทำบางอย่าง ที่มันยังค้างยังคาในใจ
แม้จะนานเพียงใดจะไม่ยอมทิ้งคำปณิธาน
แม้จะนานชั่วกัปชั่วกัลป์
ฉันยังเฝ้ารอคอยแต่เธอ
ที่เคยได้ทำผิดไป ผิดแค่ไหนก็คือผิด
ที่เคยก้าวพลาดเพียงนิด ก็ยังติด ยังฝังใจ
เหมือนต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่ไม่ได้สูงได้โตเท่าไร
แต่รากมันชอนมันไช หยั่งลึกลงไปสุดประมาณ
แม้จะนานชั่วกัปชั่วกัลป์ ฉันยังเฝ้ารอคอยแต่เธอ
คนๆ เดียวที่ใจฉันปรารถรา
ขอสบตาสารภาพบาปได้ไหม
ถ้าเธอยอมรับฟังและพร้อมอภัย
ฉันก็คงเป็นไท จากบาปในหัวใจตัวเอง
นี่คือตำนาน เอรกปัตตนาคราช
ผู้เฝ้ารอคอย ที่จะปลงอาบัติ
แค่ทำต้นไม้หักก็ยังเป็นความผิด
ที่มันตราตรึงติดไปในทุกภพทุกชาติ
ฉันก็แค่ลูกศิษย์ผู้มีจิตศรัทธา
แล้วก็เคยพลาดท่าอย่างน่าอเนจอนาถ
บาปฉันมันใหญ่และมันหนักกว่าหลายเท่า
ร้อยเท่าล้านเท่ายิ่งกว่าท่านนาคราช
ท่านไม่เจตนาเพียงแต่ว่าลืมคิด
ส่วนฉันนั้นสิ้นคิด มันก็เลยผิดพลาด
ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเธอดีกว่าใคร
ยังนอกใจทำร้ายเธอได้อย่างร้ายกาจ
ฉันมันผิดต่อเธอทำให้เธอเสียใจ
ถ้าเธอจะไม่อภัยฉันก้ไม่บังอาจ
ฉันมันผิดต่อเธอ ฉันมันเลวต่อเธอ
แต่ฉันจะรอเธอเหมือนอย่างกับนาคราช
คนๆ เดียวที่ใจฉันปรารถรา
ขอสบตาสารภาพบาปได้ไหม
ถ้าเธอยอมรับฟังและพร้อมอภัย
ฉันก็คงเป็นไท จากบาปในหัวใจตัวเอง
แม้จะนานชั่วกัปชั่วกัลป์ ฉันยังเฝ้ารอคอยแต่เธอ